Yer: Yeldeğirmeni, Kadıköy. Tarih: 30 Mart 2013. Fotoğrafta gördüğünüz çocuklar (11-12 yaşlarında ya var ya yoklar), Anadolu liselerine hazırlanıyorlar. Aralarına aldıkları “akıllı telefon”u merkez alan bir sohbeti koyultuyorlar. Sadece konuştuklarını nakledeceğim.
Yeleğinde “Nike” logosu bulunan çocuk, sırt çantalı çocuğu kurs kapısından çıkarken görünce, yaslandığı duvardan bağırdı: Lan şerefsiz, bana da alsaydın ya! (“Buzlu” bir yiyeceği yalayarak çıkmıştı dışarı sırt çantalı çocuk.) Soldaki siyah kapüşonlu çocuğun “sosyal ağ”lardan Facebook ile bir derdi varmış.
– Oolum, benim hesabı patlatan şerefsizi bir yakalıiim var ya…
– N’apıcan lan?
– Onu ormana götürücem… Anlarsın!
– Hadi lan, sen de onun Facebook’unu patlatsana!
– Onu da patlatıcam, onu da patlatıcam!
– Ver lan, bana ver!
– Sik kafa, ne anlarsın lan sen, bırak telefonu!
– Ver lan, versene lan bana! Versene oolum!
– Bana da alsana lan dondurma!
– Siktir git lan!
Sırt çantalı çocuk onlara baktığımı görünce, diğerlerinin yanına sokulup “küfretmeyin lan” dedi. Patlayan Facebook hesabı üzerine hesaplar yapa yapa gözden kayboldular.
Yamalı Poğaça 
09 Nis 2013 at 12:15 PM
Bir of çeksem karşı dağlar yıkılır.
08 May 2013 at 10:08 AM
Merhaba..
Hiç sevmedim şu Facebook’u..
Ne katar insanlara, ne faydası vardır anlamadım gitti?
Ne büyük eksiklikmiş meğer! (!) diyorum baktıkça yolda yürürken bile gözü halâ orada olanlara..
Şimdiye kadar nasıl yaşadılar bilmem ki?
Kimse kimseyle konuşmuyor, yüzüne bakmıyor gibi..
Ellerde bir telefon (elbette son teknoloji) gözler ekrana kilitli ya da gelecek olan mesaj uyarı sesine odaklanmış..
Nasıl yaşamaktır bu, ya da bu mudur yaşamak?
Bizim yaşadığımız çocukluk bu değildi ki, hatırladığımızda içimizi ısıtan güzellikler var halâ..
Zaman geçecek ve değiştirecek elbet bir şeyleri, ama işte..
Sıkılıyorum, çok sıkılıyorum!