67. Cannes Film Festivali’nde Altın Palmiye’nin sahibi, “Recep İvedik” serilerine ve “Çalgı Çengi” ekolüne meftun sinema seyircileri için pek tanıdık bir isim değil: Nuri Bilge Ceylan.
Düşmeli kalkmalı, sokmalı çıkarmalı esprileriyle ve bol bol şive taklitleriyle bezeli filmlere ayılıp bayılan sinema seyircileri “sanat filmi” diye burun kıvırıp kıçlarını döndükleri Nuri Bilge Ceylan filmlerine bakalım ne zaman dümen kıracaklar? Belki de hiçbir zaman!
Nuri Bilge Ceylan filmlerinde üst düzeyde seyreden görsellik kalitesi (buna sinematografik yetkinlik de diyebiliriz), muhteşem görüntü silsilesi, plastik sanatlara “günah” penceresinden bakan bir dinsel birikimin izdüşümünde “şifahi kültüre” mağlup oluyor. O yüzden bu ülkede müzeler, resim sergileri bir avuç elit azınlığın caka sattığı maskeli balolar olarak işlev görür yıllardır.
Nuri Bilge Ceylan’ın, ödül konuşmasında Gezi’ye ve Soma’ya atıfta bulunması ise (“Ödülümü son bir yılda hayatını kaybeden Türkiye’nin gençlerine ve Soma’da hayatını kaybeden madencilere adıyorum.”) Recep İvedik”, “Çalgı Çengi” kahramanlarının yanı sıra Cem Yılmaz’ın da kolay kolay kelimelere dökemeyeceği bir sanatçı hassasiyeti olarak belleklere kazındı.
1983 tarihli “The Piano” adlı filmiyle ülkemizde epey ses getirmişti 67. Cannes Film Festivali Jüri Başkanı Jane Campion. “Filmin esas kabiliyeti ne kadar dürüst olduğu. Fazlasıyla merhametsiz. Eğer Nuri Bilge Ceylan kadar dürüst olma cesareti gösterebilseydim kendimle gurur duyardım.” diyen Jane Campion’ın bu sözleri “Kış Uykusu”na yatmış bu ülkenin halkına atılmış bir fiskedir kanaatimce. Budur: Dürüst değiliz.
Büyük şehirlerde yerleşik bulunan entelijansiyanın has sinemacısı Quentin Tarantino’nun candan alkışlarına, 44 yaşın getirdiği bütün zarafetiyle ve olgun güzelliğiyle “Pulp Fiction” siyahına yakın koyu kırmızı ojeli elleriyle aynı candanlıkla katılan Uma Thurman’ın nazik alkışlarının rüzgârında kalbim serinledi. Gurur duydum. Boğazım düğümlendi. Gözlerim karıncalandı.
Helal olsun Nuri Bilge Ceylan!
Yamalı Poğaça 
Yorum bırakın