“Alaaddin ritüelini bozmamış ve yaratıcı yılbaşı partisi konseptlerine bir yenisini daha eklemiş. Bu sene 10. yılını da kutlayan ajans uzun zamandır yoğun tempo ile çalışmalarının acısını bu partide çıkaracaklarını söyleyerek hep birlikte kamera karşısına geçmiş. Ve o gece asla çalışmayacaklarını da son zamanların büyük beğeni toplayan dizisi The Walking Dead üzerinden anlatmışlar.” diye yazmış elmaaltshift.com, sempatiyle baktığım ajanslardan biri olan Alaaddin’in “yılbaşı” çalışmasına.

Acaba öyle mi? Yeni neslin kızlarından sıkça duyuyorum: Kızım, biliyo musun, çocukta acaip bi’ öz güven patlaması var yaani! “Reklam yazarı” olarak çalışan arkadaşlarımızda “öz güven patlaması” mı var, “acil” koduyla çalışıldığı için gözden mi kaçtı, bunu bilemiyorum. Komşumuz neticede, hafifçe kulaklarını çekeyim bir ağabeyleri sıfatıyla…

“Stock görseldeki Çinli’yi Türk yapmıycaz” isyanındaki espri işin gerçeğidir esasen. Keşke yapım eklerini yazarken apostrof/kesme imi kullanılmayacağı kuralını da unutmasalardı… Koskoca Turkcell de fi tarihinde “Japonlar’ın” yazmıştı! Alametifarika böyle yapınca/yazınca “doğru” zannediliyor maalesef. Doğrular şöyle: Çinliyi, Japonların.

Reklam sektörünün “yazar”ları, İngilizce sözcüklere Türkçe ek getirme hususunda maalesef arzulanan seviyede değil. Oysa o kadar basit ki bunu halletmek! Başımıza bela olan şu “body”, “badi” diye okunmuyor mu? Peki, “Badi’i” mi, “Badi’yi” mi? Teşhisim şu: Art arda iki adet “y” harfi yan yana gelirse yanlış olacağı zannediliyor; o yüzden de “Body’yi” yazılamıyor reklam sektöründe.

Bir de yüzlerce yıl “dolgu metin” vazifesiyle imdada yetişen “lorem ipsum” hususu var ama “LOREM İPSUM”un, “LOREM IPSUM” yazılması gerektiğini not ederek külüstür klavyemin kullanım ömrünü azaltmak istemiyorum.

Nasıl ki “modern” şehir hayatı “Perihan Abla” dizisinde görüp de iç çektiğimiz komşuluk ilişkilerini yok ettiyse iş hayatında da değişen pek bir şey yok maalesef. Merdivenlerde, asansörlerde teğet geçip duruyoruz komşularımıza. Arkadaşlarımızın “konsept”lerini tuttuğumu belirtip hepsine eğlencesi gani bir “The Working Dead” partisi diliyorum.

Şimdiden iyi seneler!

Önce Zaman’daki haber metninin giriş kısmını okuyalım: “Nobel ödüllü yazar Orhan Pamuk, edebiyatımıza unutulmayacak bir roman kahramanı kazandırdı: Mevlut Karataş. Pamuk, 6 yıl aradan sonra yayımlanan yeni romanı ‘Kafamda Bir Tuhaflık’ta bozacı Mevlut’un hikâyesi üzerinden Türkiye’nin, özelde İstanbul’un 40 yıllık siyasî ve sosyal değişimini anlatıyor. Romanda bütün toplumsal kesim ve görüşler kendisine yer buluyor. Yazar onları anlatırken eşit mesafede duruyor ve yargılamak yerine anlamayı tercih ediyor. Orhan Pamuk, Mevlut’u o kadar benimsemiş ki, ‘Kitabımı sevmesinler ama Mevlut’u sevsinler.’ diyor.”

“Nobel ödüllü yazar Orhan Pamuk, edebiyatımıza unutulmayacak bir roman kahramanı kazandırdı: Mevlut Karataş.” cümlesindeki ölçüsüz hayranlık “reklam”ın çok ötesinde. Kitap piyasaya çıkalı birkaç gün olmuş, hangi arada okundu, analizler yapıldı da “unutulmayacak bir roman kahramanı” olduğuna karar verildi?! Ayıp denen bir mefhum vardı çocukluğumda. 2014’ün en iyi 10 kitabı arasına girmesine de şaşırmayacağımı not edeyim.

Televizyonda dönen bir kek reklamı aklıma geldi. Kız veya erkek karakter şöyle diyordu: Kekimi ye, beni yeme! Orhan ağabeyimizin tutkulu okurlarını keklemesine gerek yok da potansiyel okurlarını tavlamak için “stratejik” cümleler kurmasını “Nobel ödüllü” bir yazar olması dolayısıyla pek hazin buluyorum. Tıpkı “Aşkta niyet mi önemlidir, kısmet mi?” cümlesinin posterlerde “satış” unsuru olarak ön plana çıkartılmasındaki çaresizlik gibi. Koskoca kitaptan bula bula bu “jenerik” cümle mi çıkmış?

Hayırlı satışlar Orhan ağabey!

İstanbul’u kulaklarım ve gözlerim kapalı dinlerken (“gözüm görmesin” demek acı verici) müzikal destek aldığımı daha önce yazmıştım. Cep telefonumda birkaç müzik listesi var; o listelerden biri de “Vokal” adıyla yer alıyor. Anadolu yakasından Avrupa yakasına geçerken Melancholy Man çalmaya başlamasın mı! Çalsın tabii. Üstüne de Frank üstadın My Way’i gelince, çantasını omzuma yaslayan ve plaza sakini olduğunu düşündüğüm hanıma şefkatli gözlerle bakmamı “duygusal sarkıntılık” olarak addetmesini zerre kadar umursamadım.

“Clark” bıyıklı Dario Moreno boş durur mu? Hatıralar Hayal Oldu derken, gözlerimin önünden Ayça Bingöl’ün, televizyonun dizi tarihinde gördüğüm en iyi oyunculuk demekte sakınca görmediğim resitaliyle can verdiği Cemile geçti gitti. Ardından Beady Belle’in Ghosts şarkısı da ritmik yapısına rağmen göz yaşartma kapasitesiyle dikkate değer bir çalışma olarak sırasını savdı.

Se7en Seconds ile adı duyulan Senegal kaplanı Youssou N’Dour’un My Daughter adlı şarkısı da “çapraz ritimleri”yle (Yavuz Baydar’ın kulakları çınlasın) okkalı bir duygusallık vaat ediyor, Vadideki Zambak’ı okumamışlara. O Youssou N’Dour’dur ki Peter Gabriel, WOMAD etkinlikleriyle ona el uzattığında In Your Eyes’la kollarını aça aça muhteşem figürleriyle Avrupa’nın has müzik tutkunlarının kalplerini çoktan fethetmişti. N’Dor’un 1989 tarihli The Lion’ını dinlemeyenlerle konuşmuyorum! Türkiye’nin Fransa “kültür” elçisi Enis Batur da C. Sagan’ın Cosmos’unu okumayanlarla konuşmuyor, ne var yani bunda!

İşte Souad Massi! Ya Kalbi veya Oh! My Heart… Ne derseniz deyin, şarkı öldürücü! “Dünya” telaffuzu ise ömre bedel! Abarttığımı düşünenlerle konuşmamazlık etmiyorum. İstanbul’da konser vermesini, mesela İş Sanat’ta, bekliyorum sabırla. Sezen Aksu devrede: Eskidendi, Çok Eskiden. Ne denebilir ki? Sözleri çok fena. Bu şarkıyı dinlerken futbolcu Emre Bey ile Volkan Bey’in gözleri yaşarıyor mu, merak ettim.

Do You Really Want To Hurt Me?