Pofiş

Mesai saatlerinin bitimini Pofiş’i göreceğim için iple çektiğim gün sayısı az değildir. Apartmanın bahçesine adım attığımda bir radar gibi tarardım bahçeyi… Bazen o tatlı tatlı miyavlayarak bulurdu beni, bazen ben gözlerimi bahçede gezdirirken bulurdum onu şekerleme yaparken… Cilveli mi cilveli, toza toprağa bulanmış olsa da pamuk gibi…

Alfabeyi sökeceğine o kadar inandırmıştı ki beni, çoğu zaman miyavlamanın ötesine geçip “konuşurdu” benimle… Tabii ben de Pofiş’le dertleşirdim. Bir yıldan fazla oldu, görünürlerde yok. Apartmanın çocuklarına göre başka bir apartmana taşınmış. Merhameti, vicdanı solmamış bir insanın onu evinde misafir ettiğini düşünmeye zorluyorum kendimi. Hep kedilerin, köpeklerin ayağını, kuyruğunu kesecek yaratıklar olacak değil ya çevremizde!

Özledim seni Pofiş!