— Kuzum, yavrum! Adın nedir?
— Gülbahar.
— Peki, senin anan, baban var mı?
— Var.
— Nasıl, zengin midir baban?
— Evet, zengin, beyzâde…
— Öyle ise giydiğin giyim niçin böyle sade?
Yok mu senin incilerin, altın bileziklerin?
Söyle, yavrum! Hiç sıkılma…
— Var efendim, var… lâkin muallimim söyler, onların yok kıymeti…
Bir kızın ancak bilgidir, temizliktir ziyneti.
— Bu dünyada senin en çok sevdiğin kimdir, kuzum?
— En çok sevdiğim ilki Allah, yeri göğü, insanları halk eyler.
— Sonra kimler?
— O’nun gönderdiği elçiler.
— Başka sevdiklerin nasıl, yok mu?
— Var.
— Kimdir onlar?
Anam, babam, muallimim, bir de bütün insanlar…
Hüseyin Cavid
Yorum bırakın