Reklam meklam: Bilgisayarın hayatın değildir!

Bir an düşünün. Sağ elinizin baş parmağı olmasaydı ne yapardınız? “Habre” yazıyorsunuz, ha bire “esemes” çekiyorsunuz ne de olsa! Hayatınız durma noktasına mı gelirdi? Pekiii, sağ elinizin baş, işaret ve orta parmağı olmasaydı, depresyonunuzu nasıl alırdınız?

Teknolojinin haberleşmeyi hızlandırdığı, kolaylaştırdığı bir gerçek. Ancak, bu soğuk, ruhsuz hızın insana ait, insana has sıcaklığı umursamazca budadığı da ayrı bir gerçek! Ben, insana ait o sıcaklığa hasret duyuyorum çoğu zaman. Siz? Burnunuzun mendireği sızlamıyor mu hiç? Postaneye en son ne zaman gittiniz? En son ne zaman, bir pulu dilinize değdirdiniz sahi? Ya bayram tebriği için, arkadaşlarınızın zevkine göre, en son ne zaman kartpostal aldınız tezgâhtan? “Bayramınızı kutlular” yazan Ankaralı bir akrabamız vardı. “Kutlular” mı, diye düşünürdüm her bayramda. Okulda “kutlar” diye belletilmemiş miydi? Dudağımı bükerdim ve Ali Muhiddin Hacı Bekir’in lokumlarına atlardım.

İnsanî olan pek çok ritüel zamanla teknolojinin gelişmişliğine mağlup oluyor. Direnme katsayımız da o kadar yüksek değil zaten. Birkaç etkili atakta teslim bayrağını çekiveriyoruz. Zamana uymamız öğretiliyor. Geçmişin köklü, kıymetli, ruhu kat kat açan, insanın insanlığını cemiyet hayatında taçlandıran ritüeller, teknolojinin o çok bilmiş tavrına karşı koyamıyor.

Bak postacı geliyor, selam ediyor, şarkısını terennüm edemeyen çocuklar Smackdown denen, birkaç irikıyımın protein takviyeleriyle şişirilmiş gövdelerinden süzülen ilkel, müsameremsi dövüşlerine tempo tutuyor “Batista, Undertaker” diye diye! Pireler Sevil Berberi’nden haberdarken, zekâ seviyesi yerlerde alçak sürünen bu “şov” TRT’de “Amerikan Güreşi” adıyla yayınlanırdı. “Pankreas” da denirdi. Şimdi postacı selam etmiyor, mektup yazılmıyor… Hele hele aşk mektupları… Ölümüne yok! Allah’ım! Ölüm, mektup âşıklarına olmamalı! Leyla Erbil ile M. A. Erbil. Okuyunuz: Mektup Aşkları. Yazan: Erbil. Ama Leyla olanı.

Webcam marifetiyle tanışılıyor birkaç günde! Bir haftaya kalmadan da, prezervatifin “dokusu” üzerine fikir teatisi yapılıyor! Kartpostallar artık yok! Şimdi “postal” muhabbeti “tematik” kanallarda karta kaçmaya yüz tutmuş amcalarla tartışılmakta! Demokratikleşiyormuş, sivilleşiyormuş memleket. Diyenlerin, yazanların yalancısıyım. Sap ile samanın delicesine iç içe geçirildiği, itinayla ipe dizildiği bir dönem olarak yazılacaktır bu “sivil”celi demokratik-dezenformatik çehre! Mete Tunçay’dan isterim yazmasını, bu “ergen”lik “sivil”celi “kon”kav çehrenin içyüzünü. Bu arada, ROK, bacak arasına kim bilir, kimin sivri burunlu çizmesini sokturup coşacaktır, ahir zaman peygamberi tadında “rock”sederken, bu apayrı politik-magazin bir zirve… Neyse.

Demem odur ki; bilgisayarım hayatım değildir! Bilgisayarım veya cep telefonum benim hayatım olmayacak! Benim hayatım sevdiğimdir, benim hayatım ailemdir, benim hayatım karımdır, benim hayatım oğlumdur, hatta benim hayatım kedimdir, köpeğimdir… Hayat, başka bir canlıyla hayat bulur. Nekrofil olmamız isteniyor. Olmayacağız!

Hayatımızın mütemmim cüzü ruhsuz, buz gibi metaller, kablolar, bilmem kaç inç ekranlar olmayacak! Onlar hayatımızı kolaylaştıran cihazlardır, o kadar! Kalpleri yoktur. Ruhları yoktur. İnsanı yalnızlaştırır elektronik cihazlar. Teknoloji, yalnızlığın mabedidir.

Yalnızlığın şeyhidir bilgisayar. Kandırır. Sanal seksle kandırır. Seks, zaten çok büyük bir kandırmacadır. Geçici hevesler doyuruldukça, açlık artar. Bilgisayarın tuzu kurudur. Sizi kudurtur. Teninize aşkla, şefkatle dokunmazlar… Zaten dokunamazlar! Sıcak soluğu yanağınızı yalayamaz! Ta gözlerinizin içine bakıp da kalbinize akamazlar, akamayacaklar!

Bilgisayarım benim hayatım değildir! Bilgisayarım, hayatımı bazı anlarda kolaylaştıran, sadece ama sadece elektronik bir cihazdır!