Monthly Archives: Şubat 2012

Hem “iyi niyetli” hem naif: Özcan

Birkaç gün önce Bintaş markete uğradım. Biraz kahvaltılık, biraz da kuruyemiş doldurdum dört tekerlekli el arabasına. Kredi kartımı kasiyere uzatırken, gözüm eski bir akrabaya ilişti. Tebessümle uzattım elimi. İki tane aldım. Kasiyere verdim. Barkodunu okuttu. Avcuma aldım. Önce avcum, sonra kalbim karıncalandı. Hey gidi günler hey!

Hem “iyi niyetli” hem naif. “Naif” ile “nahif”i karıştıran varsa 2012’de, ne mutlu bize! Can çekişen, hatıra deposu bu iki güzide kelimeye bir hayat öpücüğü vermek istemez misiniz?

Haydi, ne çıkarsa bahtınıza!


Keyif, yaşam, kalite… Al bu üçünü ikile!*

Reklam yazarlığına hevesli gençlere, sektörün görmüş geçirmiş (çok fenasınız ama!) ağabeyleri ikaz ederler; sakın ola, şu, şu, şu (Elisabeth Shue da nereden aklınıza geldi!) kelimeleri “text”te kullanma diye. Sol kulağın memesine özene bezene yerleştirilen çelik küpelerden yer kalmadığından olsa gerek, bu hayatî tavsiyeler güme gider maalesef.

“Young Lions”ların bu tavsiyeleri küpe yapma noktasında çok da istekli olmadıklarına sınırlı “acans” tecrübemle şahit olmuşluğum vardır. Son zamanlarda “reklam yazarı” ile “metin yazarı” ayrımı yapan genç “reklam yazarı” arkadaşların mevcudiyetini de tedirginlik içinde görmekteyim. Ben reklam yazarıyım, müşteriden gelen davetiye metninin dilini düzeltmem, diyenleri işittikçe OMO kutusuna kullanım talimatı yazan duayen (“başeski” nasıl?) reklam yazarlarını düşünüp hüzünleniyor insan. Her neyse.

Fotoğrafladığım bu reklamla burun buruna gelince, bir reklam metninde/sloganında kullanılmaması gereken sözcükler bahsini hatırladım. Küpemi kontrol ettim. Sağ kulağımın memesini çekip şeytan kulağına kurşun diyerek, masama üç kere nazar tıklatması yaptım. Teke zortlaması bir nev’i. Arkadaşlar, kullanılmaması gereken ne kadar sözcük varsa, maşallah, hepsini sıralamışlar peşi sıra! Ortaya da ibretlik bir iş çıkmış. Keşke çıkmasaymış.

* Fax, Taxi & Sex, “Kamyon Yazıları”ndan “Ajans Yazıları” Sayıklaması’ndan


“Oysa ben düz insan, bazı insan, karanlık insan”

III

Binlerce, ama binlerce yıldır yaşıyorum
Bunu göklerden anlıyorum, kendimden anlıyorum biraz
İnsan, insan, insandan; ne iyi ne de kötü
Kolumu sallıyorum yürürken, kötüysem yüzümü buruşturuyorum
Çok eski bir yerimdeyim, çürüyen bir yerimden geliyorum
Öldüklerimi sayıyorum, yeniden doğduklarımı
Anlıyorum, ama yepyeni anlıyorum bıktığımı
Evlerde, köşebaşlarında değişmek diyorlar buna
Değişmek
Biri mi öldü, biri mi sevindi, değişmek koyuyorlar adını
Bana kızıyorlar sonra, ansızın bana
Kimi ellerini sürüyor, kimi gözlerini kapıyor yaşadıklarıma
Oysa ben düz insan, bazı insan, karanlık insan
Ve geçilmiyor ki benim
Duvarlar, evler, sokaklar gibi yapılmışlığımdan.

Edip Cansever, Umutsuzlar Parkı


“Tess” okuyan tereciye satar mı tere, oturdum klavyenin başına nefes nefese!

Roman Polanski’nin dünya kadar çağrışım yaptırtan ismini dilime dolamadan önce… Thomas Hardy’nin (1840-1928) epey sansasyon yaratmış önemli romanını (“Tess”) metroda okuyan bir erkek gördüm de… İs kokulu İstanbul’da… Sabah sabah… Yüzler beş karış… Fondötenler mahmur… Ayakkabılar çamurlu… Sakal tıraşları falsolu… Çağrışım atları şahlandı içimde, Kişinev’e gitmeye teşneydiler kişneye kişneye…

Thomas Hardy’nin, Laurel Hardy’ye beni götürmesini, oradan da Ferdi Tayfur’un (Bu Ferdi başka Ferdi! Dublaj harikası Adalet Cimcoz’un ağabeyi “Arşak Palabıyıkyan”ı arşa taşıyan muhteşem Ferdi!) enfes dublajcılığına dair birkaç kelam etmeyi de zar zor engelliyorum. Engelli yorumlar bunlar vatandaş! Koş Çıplak Vatandaş koş! Herkes şaşar da Vatan Şaşmaz!

“Tess 19. yüzyıl İngiltere’sinin toplumsal yargılarını ve bireysel analizlerini içeren, estetik düzeyi yüksek, lirik bir hikâyedir.” Kitabın arka kapağında yazan bu. Polanski, Nastassja Kinski’nin 18 yaşındaki güzelliğini, tam adı “Tess of the D’Urbervilles” olan romanı “Tess” ile tescilleyip pek çok erkeğin başını döndürme planında oldukça başarılı olmuştu. Herkes döndü amma ben dönmezem yolumdan! Kısacası şu: Tez okunması gereken klasiklerdendir “Tess”, tere eşliğinde kesinkes!

“Tess” okuyan da “ayniyle vâkî”, hayatımız yamalı bohça misali melez üstü az sentez! Artık açalım bir parantez: Pek çok reklam yazarı, “kreatif” bu tür doğurgan kelimelerle yapılan esprileri “demode” bulmakta. Bizzat şahidim. Bezgin değilim, hiç değilim tedirgin. Rahmetli Cenk Koray da severdi bu tür esprileri. Fırt’ta yazardı. Çarşaf da alırdım yanında. Kızlar çıtı pıtıydı. Penguen ile Uykusuz kardeş şimdi, kızlar giymiyor artık entari. Birkaç örnek: Adam tez yazmış, karısı çabuk okumuş. Adamın evi yanmış, odaları düz. Adamın penisi yokmuş, telefon etmek için sterlin bozdurmuş. Adam metresine üç yüz lira vermiş, üç metre kumaş almış. Adam vitesi bire takmış, ikiye tuk!

Şimdilerde bu tür kelime oyunları “kıl” ve “banal” bulunuyor, sanal âlemin kalemşorlarınca da… “Vurgu” alıştırmaları (“Temrin”i de hatırlayalım ki, “tiyatora” sevenlerin gönlü neş’e dolsun, Afife Jale’nin de ruhu şâd olsun!) hususu çok önemli. Özellikle spor ve haber spikerlerinin “frikik”lerini arayıp duran bir abazan güruhu var ki, bunların “arama motoru terimleri”ndeki mide bulandıran “terim”lerini okuduğunuzda insanlığınızdan utanasınız an meselesidir. Özel kanalların kadın spikerlerinin haber metnindeki vurgularına, tonlamalarına, artikülasyonlarına kafalarını takmaktan uzak bu güruhun tenasül uzuvlarına taktıkları tek şey ise varsa yoksa “frikik”… Baldır bacak arıyorlar, “capture” peşinde koşturup duruyorlar. Bu “frikik” meraklısı sürü, pornonun her türüne ulaşabilme olanağına sahipken, akılları sıra “ulaşılabilir” gördükleri kadın spikerlerin bel altı görüntülerini ellerine geçirip hayallerine meze yapma aşkıyla sabah akşam “bilgisunar”ın karşısına çörekleniyor.

Sözüm, Kırık Potkal’dan habersiz spikerlere! Aşağıdaki temrinleri okuyun sabah, öğle, akşam. Termin mi? Yok. Özgürsünüz. Hele hele siz Simge Fıstıkoğlu… Pelin Çift’e ne oldu sahi? Ünlü magazin figürü Bayülgen’in programında dediniz ya: İnsanları güne hazırlayacağız… Kulağım tırmalanıyor sabahları Doyaş’ta. HT açık da… Gazetelerden seçilen köşe yazılarını vurgusuz, ruhsuz okuyorsunuz. Diksiyonunuz feci. Olmuyor öyle eflatun gömleğin altına giymekle siyah mini! Soyadınızdan mülhem size “fıstık gibi” demeleri beni kesmez! Böyle gidersek bu yazı tükenmez.

Sedaaa, Peliiin, Simgeee, Sineee, Dilaraaa, Selvinaaaz, Sonaaay, Ekiiin, Tuğbaaa… Termin yok ama temrin var! Aşağıda: Selimiye’de sekiz bin sekiz yüz seksen sekiz semerli seçkin semerci sedefçi Sefer’e senetsiz sepetsiz semer verdi. Yetti mi? Bir tane daha ve kısa mı kısa: Bu mumcunun mumu umumumuzun mumudur. Devam: Bizde bize biz derler, sizde bize ne derler? Hız kesmek yok. Son: Pireli peyniri perhizli pireler tepelerse, pireli peynirler de pır pır pervaz ederler.

Bu yazıyı hitamına erdirirken Cenk Koray’ı bir kez daha anıp şu doğurgan cümlelerle veda ediyorum. Kıl mıl ama “vurgulama”nın, “boğumlama”nın önemi açısından ıskalanmaması gerekiyor penisini her şeyden aziz bilip meni menden geçiren, mendireklerde menisi tükenesice sivilceli bebeler ve kozmetik mağduru spikerler! Buyrunuz. 1- O kaça, bilir mi? 2- O kaçabilir mi? 3- Okacha bilir mi?

Eyvallah!


Ayniyle vâkî: Taksici

“Caddebostan Migros var ya abi… Oradan üç kız aldım. Yaşları on altı veya on yedi… Barlar sokağı diye bir yer var şimdi orada. Oradan çıkmışlar. Bindiler. İlk önce İdealtepe’ye gideceğiz… Sordum. Sonra nereye? Atalar’a abi, dedi yanıma oturan. Peki, dedim. Baktım, biri oturamıyor. Yani kıçının üstüne oturamıyor abi! Anladın? Yanıma oturan mini etek giymişti. Arkadakilere dikiz aynasından baktım. Birinin gözleri dışarı çıkacaktı sanki. ‘Sigara’ içmiş. Öbürünün yaka bağır açık, göğüsler haşat. Abi, Bahariye’de kilisenin arkası daha beter! Her sabah prezervatif süpürmekten bıktık, diyor abi arkadaşım. Neyse abi. Yanımdaki bana döndü. Abi, bira içtim de… Ağzım kokuyor mu, bi’ baksana, dedi. Ne koklayacağım senin ağzını, dedim. Yavaşladım. Bak, kızım dedim. Benim senden büyük üniversiteye giden kızım var. Sana da ‘kızım’ diyorum, iyi dinle beni… Bu tuttuğunuz yol iyi yol değil. Böyle giderseniz orospu olursunuz… Yazık değil mi size? Kızım ben bu havada paltoyla zor duruyorum, üşümüyor musun böyle minicik etekle? Hiç ses yok abi. İdealtepe’ye geldim. İkisi indi. Yirmi üç lira yazdı taksimetre. Yirmi lira aldım. Diğerine şöyle bir alıcı gözüyle baktım. Sordum yine de… Devam edeceğim. Paran var mı? Paraya gerek mi var, der demez, hadi kızım sen in burada, deyip indirdim kızı abi.”


Transformers: Dark of the Maslak!

Bu “borsafinans”tan haber metni: “MTKA İnşaat Yıkım ve Enkaz Kaldırma Hizmetleri Şirketi, Türkiye’nin şu ana kadarki en yüksek bina yıkım işini aldı.

Maslak’ta yıkımı gerçekleştirilecek, biri 24 katlı toplam 3 binayı Orjin Group ortakları Zafer Kurşun ve Zafer Yıldırım’ın ortak olduğu Orta Gayrimenkul, Akbank’tan 95 milyon dolara satın almıştı.

Maslak’ta bulunan 3 bina daha önce Akbank operasyon merkezi olarak kullanılıyordu. Binalar, Haziran 2010’da bu merkezdeki tüm birimlerin, Gebze Şekerpınar’da hizmete giren Akbank Bankacılık Merkezi’ne taşınmasıyla boşaldı.

MTKA İnşaat Yıkım ve Enkaz Kaldırma Hizmetleri Şirketi Genel Koordinatörü Mehmet Ali Bulut, ’24 katlı binada mimari hatadan dolayı binada sonradan güçlendirme yapılmış. Otoparka araç girişinde sorun oluyor ve bina büyük rüzgarlarda sallanıyor. Binanın yıkımı İTÜ danışmanlığında yapılacak’ dedi.

Yıkılacak toplam alanın 48 bin metrekare olduğunu, ilk etapta bunun 33 bin metrekaresinin yıkılacağını anlatan Bulut, ‘Bu, Türkiye’nin en yüksek bina yıkım projesi. Yıkılacak binalardan biri yerin altındaki kısmı ile birlikte 24 kattan oluşuyor. Diğer iki bina da 13’er katlı’ diye konuştu.”

Bu da cep telefonumun küçümen kamerasıyla çektiğim fotoğraf. “Transformers: Dark of the Moon”a yakışacak bir kareydi.


Camdan Kalp versus Kaşardan Kalp

14 Şubat 2010’daki “AB GRUBU KAN DEĞİL, İZLEYİCİ ARANIYOR” başlıklı yazıma iliştirdiğim “kaşardan kalp” görseline 2012’de aşırı bir ilgi var birkaç gündür. Niyeyse! Yörsan’ın soru ekini ayırmayı bilmeyen tezgâh altı bir “reglam acansı”na yaptırdığını zannettiğim o “absurd” kaşardan kalp (Seyrediniz: Camdan Kalp, Fehmi Yaşar) fikri bu sene günün mânâ ve ehemmiyetine mütevazi (Hayır, yanlış yazmadım; o “mütevazı”dır.) bir şekilde arama motorlarında harıl harıl aranır olmuş. Hep derim: Bu memlekette her şey olabilirsiniz ama rezil olamazsınız.

Devir pişkinlik devri! Televizyona ilk kez çıkan bir genç kız veya erkek herkesin önünde en ufak bir rahatsızlık duymadan gerdan kırıp göbek atıyor, stüdyodaki “memur seyirci” önünde hoplayıp zıplayıp türlü şaklabanlıklar yaptığında, buna “enerjin yüksek” deniliyor artık! Onlarca seyircinin önündeki masum mahcubiyetleri, zarif tavırları, nazik jestleri, hafiften kızaran yüzleri ara ki bulasın!

“Komşu”da iktisadî vaziyet ürkütücü bir tablo çizerken, Türkiye’nin “büyükşehir”lerinde “Sevgililer Günü” teranesi allanıp pullanıyor dört kol çengi. Zibidilikte ise sınır tanınmıyor. Meyvelerden kalpler, ayıcıklar, börtü böcek şeklinde çikolatalar (endorfin artmalı mutlaka), şampanyalı manpanyalı “günün fırsatı” kampanyaları, kral dairelerinde bir gecelik unutulmaz dakikalar gırla gidiyor! Hangi firmanın ilanıydı hatırlayamadım şimdi ama adamlar “aşkın modası geçmez” şaşkınlığıyla bu mühim günü selamlama telaşına düşmüşler. Aşk ve moda… Tebrikler! Geçen yıllarda “petting” mi moda idi? Şey, bu yıl ne moda? Aşkın modasını o kadar iyi takip edemiyorum da… Sert… Ivana Sert! Göstergebilimsel analizlere balıklama dalmamak için Mamak’ta damak kütürdeten lezzetleri yâd edip tornistan ediyorum bu abidik gubidik bağlantıdan. “Aşk”ı “moda” ile ilişkilendiren o firma Sarar olabilir. Bu sabahki metroya yetişme hengâmesinde cep telefonumun mütevazı kamerasını devreye sokamadım. Cehennemde İki Devre gibi değil mi hayatımız, muhterem Zoltan Fabri severler? Bu tip sözde “özel” günlerin gayesini biliyoruz: Tüketilircesine tüketim.

Sevdiğinizi bu sene adamakıllı şaşırtmak istemez misiniz? Râsih’in bir beytini imdâda çağıralım o zaman. Siz de bu nadide beyti bir zahmet ezberleyiverin artık. Şöyle:

Süzme çeşmün gelmesün müjgân müjgân üstüne

Urma zahm-ı sîneye peykân peykân üstüne

Tembeller için: Çeşm=Göz, Müjgân=Kirpik, Zahm-ı sîne=Göğüs yarası, Peykân=Cirit, ok gibi savaş âletlerinin ucunda bulunan sivri demir


Saçlarım, berberler ve Amrabat!

Dün akşama doğru çıktım evden. Yanlardan iyice kabarmaya başlayan saçlarıma çekidüzen verdirme zamanı gelmişti de geçiyordu. Irsî saç dökülmesinin kurbanlarından olduğumu kabullendiğimden beri, belirli bir berberim olmadı. Kafama neresi estiyse… Gün oldu 5 TL’ye fabrikasyon saç kesimi yapılan bir mahalle berberinin kir pas içindeki koltuğuna oturdum, gün oldu dev AVM’lerin içindeki “lüks” kuaförlerin “erkek” kısmındaki koltuğuna kuruldum 25-35 TL’yi gözden çıkararak. Netice değişmezdi: Nereden kesersen kes, nasıl tararsan tara, ne sürersen sür… Ensede, kafanın sağında, solunda İstanbul’un bütün kellerine saç naklini mümkün kılacak kadar saç teli var ama tepe gayet istikrarlı bir göç yolunda…

Berberde sıranın bana gelmesini beklerken, portatif müzik çalarımdan Rossini’nin “Sevil Berberi”ni dinlemeyi çok severim. Rahmetli anneannemi Beşiktaş-Üsküdar güzergâhından ziyarete giderken, Üsküdar İskelesi’nden Çiçekçi’ye doğru yola koyulduğumda, Paşakapısı Cezaevi’ni geçip de mezarlıklara dümen kırınca “Sevil Berber”i görürdüm. Şimdi yok. Onu hatırladım.

Sıranın bana gelmesini beklerken klişeleşmiş berber gündem maddelerini duymuyordum belki ama maddeler şöyle olmalıydı: İktidar-muhalefet çekişmesi, “üç büyükler”, şike, hayat pahalılığı, n’olcak bu memleketin hali… Berberin sehpasında Sabah ile Zaman vardı. Sabah’la başladım, sonra Zaman’a geçtim. Zaman’ı tam bitiriyordum ki, 3.15 megapiksellik fotoğraf makinesine sahip cep telefonumu devreye sokmadan yapamadım.

Galatasaray-Kayserispor maçından bir enstantanenin altında yazan cümle ile eski futbol hakemi Ali Aydın’ın bir değerlendirmesi aynı sayfada ve alt alta… Çok enteresan bir “sen hangi maçı seyrettin hacı” vak’ası idi. Başka bir tuhaflık ise 2012 Afrika Uluslar Kupası’ndan elenen Fas’ın hocası Eric Gerets’in Faslı oyuncu Nureddin Amrabat’ı seyretmek için onca yolu katedip Ali Sami Yen TT Arena’ya geldiğinin haberleştirilmesiydi!


Mâziye bir bakıver: Daüssıla ağrılarını da keser mi?

Holivut, 1932


Mâziye bir bakıver: Ziyadan iktisat etme!

Ameli Elektrik, 1932